Freelancer (Verhalen)

Sqdr. Commander Joined: Oct 19, 2006 Posts: 1190

Plaats hier je verhalen die jij hebt gemaakt over het leven in de wereld van freelancer.

Sparta

Naar de lange jaren in school kon ik eindelijk werken.
Ik had genoeg van de fabeltjes over Edison Trent. Ik wou in de Navy. Ik wou mijn continent verdedigen.
‘Hé Mack wacht even.’ Dat was Robin, ik ken hem al vanaf dat ik kon lopen.
‘Ga jij je gelijk inschijven.?’ ‘Ja natuurlijk.’ Robin en ik wilden al in de Navy voordat we konden loopen. We hebben zoveel verhalen gehoort over gevechten met piraten dat we iedere avond op onze kamer erover gingen spelen. Onze ouders waren de piraten en wij gingen ze arresteren.
Het was altijd leuk om met Robin om te gaan. Hij was altijd vrolijk en ik kon goed met hem omgaan.
Het is dus ook geen wonder dat ik nog steeds beste vrienden met hem ben.
‘Dus waneer gaan we ons inschrijven?’ vroeg Robin ‘Gelijk maar. Waarom wachten. Haha.’
‘Heb jij het al tegen je ouders verteld?’ ‘Nee en ik ga het ook niet meteen doen. Ik wacht eerst af. Ik wil zeker zijn dat ik in de Navy zit voordat ik ze een hartaanval geef.’ Zei ik met een knippoog.

Daar was het het grote gebouw met groote letters NAVY erop.
‘Kom Mack daar is de inschrijf balie.’ Robin rende er meteen ernaar toe. Hij keek niet eens naar de grote model schepen van de Navy.
Wat een prachtig schip. De Spartan, de schip voor Navy. Dat is de reden dat ik in de Navy wil. Ik ben gek op techniek en dat daar was alles waar ik van droom.
Robin daarintegen wil aktie zien. Hij wil alleen in de Navy omdat ik erin ga. Hij vind het niet eens erg om bij de security force te zitten als hij maar aktie ziet.
Maar daar zijn die domme en lelijke scheepen, de Titan. Niks mis mee, maar dat ding is gewoon één blok panser en dat is het.
‘Mack waar blijf je.’ ‘Ik kom.’
‘Goede dag heren wat kan ik voor je doen?’ Zei een mooie balie mederwerker. ‘Wij willen samen in de Navy.’ Zei ik tegen de mooie mevrouw.
‘Dat komt mooi uit ik heb hier presies twee recruit plaatsen staan. Jullie moeten deze papieren tekenen en dan krijgt u morgen bericht over de dienst tijd.’
‘Zo een hele lijst papieren willen ze ons nu al dood hebben.’ Zei Robin tegen mij met een lach.
Eenmaal ingevult mochten we naar huis toe.
De hele weg naar huis praten we over de gevechten die we willen gaan doen.

De volgende dag.
Trrring trrring. Daar ging eindelijk de telefoon. Zou dat de Navy zijn?
‘Hé Mack heb jij al bericht gekregen?’ Grr het was Robin maar. ‘Nee.’ Antwoorde ik.
‘Dan komt het nog wel. Ik moet gelijk morgen opkomen.’ Zei robin met een vrolijke stem. ‘Ik hoor nog wel wanneer jij moet ik ga het mijn ouders vertellen, later Mack.’
Klop klop klop. Dat was mijn moeder die aan mijn deur klopte. ‘Mack ik heb net een telefoontje gekregen dat jij morgen naar de Navy gaat.’ ‘Ja mam dat klopt, ik wou nog niks zeggen totdat het zeker was.’ Klap. Ik kreeg een slag in mijn gezicht van mijn moeder. Ze rende huilend naar beneden.
Meteen toen ze beneden was kwam mijn vader thuis. ‘Schat wat is er?’ zei mijn vader troostend.
Ik stond boven aan de trap te kijken. Mijn moeder gaf het nieuws aan mijn vader.
Ik hoorde niet goed wat mijn vader tegen mijn moeder zei, maar ze stopte met huilen.
‘Mack kom eens naar meneden.’ Zei mijn vader met een diepe stem. Ik dacht bij mijn eigen dat ik flink de lul was.
Ik kreeg een heel lang gesprek over dat ik het eerst had moeten vertellen.
Daarnaar kwam iets wat ik echt niet verwachtte. ‘Zoon ik ben trots op je.’ Ik had nog nooit zo verbaast gekeken.
‘Eindelijk kan je een man worden. Het continent verdedigen is het beste en het meest eervolle wat men kan doen.’

Mijn moeder en mijn vader hielpen mij met het inpakken van mijn toilet spullen, want meer mocht ik niet meenemen. Alles zou voor mij geregeld zijn.
Ik belde meteen Robin op om het goede nieuws te laten horen.

De volgende dag ging ik samen met Robin naar ons vertrek punt. Maar eerst kregen wij een lange preek over dat wij elkaar moesten steunen. En natuurlijk heel veel afscheid werd er genomen.
De hele weg naar het gebouw vroegen wij ons af waar we gelegen werden.
Bij het vertrekpunt stonden vier Navy mederwerkers te wachten.
Robin en ik werden naar binnen geleid. Daar moesten we net als 20 anderen mensen die in de Navy gingen wachten.
Naar een paar minuten werden we toegesproken door officieren.
We kregen van alles te horen. Maar het belangrijkste dat we hoorden is dat we naar Tartarus werden gestuurt om te trainen.
Wij waren nog nooit daar geweest maar we hadden vreselijke verhalen gehoord.
Verhalen van dat er honderden mensen verdaalt rond zwerven. En dat er monsters leefden in de donkere diepten.

Training.
Naar een half jaar in de banken te zitten mochten we eindelijk naar buiten om met de Spartan te trainen
Ik kon niet wachten.
We werden in vier groepen verdeelt in één groep zat vijf man.
Ik zat gelukkig met Robin in de groep en drie anderen die ik heb leren kennen.
Matrix de sterke man, Angel de mooie maar dodelijke vrouw. Zij was heel erg slim en had veel inzicht en strategie gevoel. Zij zou een goede leider zijn. En Bullit de stille jongen. Wij dachten dat hij geestelijk niet alles op een rijdje had. Hij praate veel over moord en dood.
‘Hier is het dan. De Spartan. Dit is de schip die je gaat gebruiken. Het best wapen in de strijd van Europa.’ Zei onze instructeur. Ik keek op naar het schip en bewonderde de kleuren en de wapen indeling.
‘Maak plaats in een van de van de 5 schepen.’ Ik bedacht me niet één keer en ging gelijk in de voorste machine zitten. ‘Start you’r engine!’ Zei de officier. Ik was als eerste die de sterke motor aan had.
‘Volg mij, alstublieft en ga niet harder.’ We gingen langzaam naar de groote poort. De poort was wel even groot als een vierverdiepings flat. En had een groote rode streep in de midden met de letters Europa.
De poort ging open en het was heel erg swart buiten. In de hele tijd dat we hier zaten hebben we nog geen ruimte gezien. Wij dachten dat het heel erg mooi was, maar we hadden nooit een groote zwarte wolk verwacht. Het was wel een een tegenvaller, maar dat kon de pret voor mij niet bederven. Ik zat in een Spartan. Ik kon dat idee niet kwijt. Het was alles wat ik wilde.

Op weg naar doom.
Naar de Fantastische training in de ruimte waren we eindelijk klaar om te strijden voor vrijheid.
Samen met mijn trainings maten vormden we een squad. Met mij als leider.
We kregen eindelijk onze eerste opdracht. ‘Luister goed dames en heren. Ik bedoel heren en dame.’ Zei de commadant met een lach. ‘Jullie gaan vandaag op jullie eerste missie, maak je geen zorgen het is een makkelijk babysit missie. Jullie moeten van Alexandria iemand naar New York brengen. Zijn er vragen?’ Zei de commedant met een seriuze stem. ‘Mooi maak jezelf klaar, want jullie vertreken over een 20 minuten.’ ‘Dan al?’ Zei Robin. ‘Jij wilde toch actie.’ Antwoorde ik met een lach.
Iedereen was bezig om hun pakken aan te trekken en zich klaar te maken voor de lancering. ‘Hé schat moet jij niet een string aantrekken?’ Zei Matrix tegen Angel. Hij was al gek op haar toen we met de training begonnen. ‘Hou je klep Matrix.’ Antwoorde Angel met een glimlach. Zij was ook een beetje smoor op hem, maar laat het niet zo merken als Matrix.
Daar was hij dan de Spartan. Mooiste schip allertijden. Ik kon nog steeds uren lang kijken naar het mooie gekleurde schip.
‘Start de motoren.’ Zei de commadant in de uitkijk toren. De launchbay deuren gingen open. ‘Veel geluk en kom veilig terug.’ Zei de commedant. Daar gingen we. Ik als party leader ging als eerst. Gevolgd door mijn squad.
Eenmaal aangekomen bij de Jump Gate Babylonia -> Alexandria gingen we onze wapens uploaden. ‘Form iedereen.’ Zei ik tegen mijn squad. ‘Activate dock. Drie, twee, één. Hier gaan we.’

Naar Sparta.
‘There you are. I was wondering when you guy’s where going to show up. Glad you could join us.’ Zei de convoy leider. ‘You go and we will follow.’ Zei ik terug.
Naar een paar een paar minuten werden we aangevallen door Outcast.
‘Go. Matrix geef de convoy dekking.’ Ik zag in mijn linker ooghoek een Jump Hole in de verte. ‘Convoy move to that Jump Hole. We will cover you.’ Ik vuurde al mijn krakens naar de Outcast. ‘Oké dit is genoeg jongens. Laten we de convoy helpen. Schiet tien counter measures en zet dan de cruise aan.’ Wij gingen naar de Jump Hole om de convoy weer te beschermen, maar eenmaal aangekomen was er niets anders dan kapotte Train’s. Daar stonden tientallen Rogues te wachten op een prooi.
‘We hebben geen keus vlieg in de Jump Hole.’ Zei ik tegen mijn squad.

‘Waar zijn we?’ Vroeg Bullit. Ik had geen idee. Ik zag in de verte een vreemde basis met een soort van energie schild.
‘Laten we daar naartoe gaan.’ Zei Angel. ‘Oké is goed volg mij.’ Antwoorde ik terug.
Daar gingen we dan. Op naar het onbekende.

Nomads.
Het is het meest mooie en speciale uitzicht wat ik ooit gezien heb. Er zit een soort licht schild om een stuk rots. ‘Mack waar zijn we?’ Vroeg Angel met een bezorgde stem. Ik had geen idee. ‘We moeten zoeken naar herkenningstekens. Kijk naar de sterren mischien kunnen we ons positioneren.’ Ik wist niks anders te zeggen dan dat.
We zijn nu vlak bij de schild. ‘Mack ik zie wat op mijn scanners.’ Zei Robin. ‘Wat?’ Vroeg Matrix. ‘Ik zie het ook, zes schepen op een afsnijdings koers.’ Was mijn reactie. Ik probeerde contact met de onbekende schepen te zoeken, maar geen reactie. ‘Mack ze zijn heel dichtbij, wat moeten we doen?’ ‘Wacht even Angel.’ Op dat moment herkende ik de schepen. ‘Vuur!’ Zei ik. ‘Het zijn Nomads!’ Niemand bedacht zich twee keer. Iedereen vuurde zijn Krakens en hun cannonbals. Binnen no time waren de Nomads verleden tijd. ‘Vlug weg van deze rots.’ Was mijn commando. ‘het is een Nomad base.’ Naar 2K ontcloakte vier Nomad battleships en meer dan vijftig Nomad Fighters. We zijn er geweest dacht ik bij mezelf.
‘Volg mij!’ Zei ik snel. Ik moest mijn team hier uit zien te halen. We gingen naar de enige open ruimte dat er nog was. Op dat moment ontcloakte nog eens twee battleships.
We waren ingesloten.

Nomad oorlog. ‘We hebben geen keus, val aan!’ We vuurde alles wat we hebben. Alle cannonbals en torpedo’s vuurden we op één van de Nomad battleships. Dat kon de Nomad niet aan en één battleship werd vernietigd.
‘Uitwijk manauvre Alpha Beta. Nu!’ Commandeerde ik.
Het was maar goed dat we net uit training kwamen, want nu wisten we alles nog.
We vlogen een /\ formatie. En losten alle counte measures. En toen keerden we en vlogen we door onze CD’s. Geen Nomad kon ons nu raken dus vuurden we onze krakens. Zes Nomads konden we neerhalen voordat we onze dekking kwijt waren.
Nu hadden we geen trukjes meer, want alles was weggeschoten. We moeten ons zien te redden in dog-fight.
Natuurlijk hebben we geen kans, maar we hebben geen keus. De eerste die dood ging was Angel. ‘Angel!!!’ Schreewde Matrix. Matrix floog naar de eerste Nomad die bij hem was en vloog op hem om Angel te vreken en vernietigde zichzelf. ‘Neeeee! Bullit, Robin volg mij en val aan!’ Op dat moment kwamen er nog eens twintig fighters aan.
Maar dat waren geen Nomad’s. Het waren ander soort schepen. Zij vuurden op de nomads. En binnen een paar minuten waren de Nomads vernietigd. Wij zijn gered.
‘Attention friendly fighters identify yourself.’ Ik kreeg geen reactie, maar daar was ook geen tijd voor, want er kwamen veertien fighters aan. Ze leken op Reinland Valkarie’s maar veel sterker. Zij schooten nu op onze redders. De redders waren al snel gedood.
De Valkerie’s keerden nu naar ons en schoten op Bullit. Bullit had geen kans en wij stonden ook machteloos. Bullit ging in vlammen op.

Osiris.
Naardat Bullit was neergeschoten en Robin en ik er nog alleen voorstonden ontcloakte de Osiris. En Order Anubis MKII fighters vloogen naar de Valkerie’s.
‘Europa fighters go inside the Osiris.’ Zei een stem uit één van de Order schepen. Ik herkende de stem het was die van Edison Trent.
Ik liet me dat geen tweede keer zeggen en ging naar de Osiris. We hadden toch geen kans tegen de Valkerie’s. De docking bay deuren gingen open en ik ging als eerste naar binnen. Maar Robin was nog steeds buiten en één van de Valkerie’s zat achter hem en schoot hem neer voor mijn ogen. Op dat moment was mijn beste vriend ook dood.

Ik zat in de Osiris en zag uit het raam dat alle Valkerie’s weg waren. En dat de Order de Nomad base waren binnengvallen.
‘Hello, i’m Casper Orillion leader of the Order. I’m sure you are abit shaky i’ll explane to you what happand.
The Nomads where rebuilding Dyson and had build a Militairy base here in Sparta.
The ships that where helping you were Robots. They are our allies. We made new allies that are helping us defeat Nomads. I’ll give Sparte to Europa because you lost allot of you’r friends and you deserve it.’
Naardat Casper dat gezegt had lied hij mij op Sparta Nomad base en ging verder naar Dyson Sphere om daar de Nomads verder te vechten.
Ik zat dus alleen op deze basis. Wachtend op mijn Europa versterking die Orillion heeft gestuurd.
Omdat ik hier alleen ben noem ik deze basis Abbandon base in Sparta omdat alles mij verlaten heeft.

Ik heb alles verloren. En als dank heb ik een System voor Europa gewonnen.
Maar ik geef deze System gerust terug als ik mijn vrienden weer kan zien.

Einde.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Just another day

Trrring.... Grrr kom op Rick sta op. Dacht ik bij mezelf toen ik de wekker uizette.
Ik drukte op de rode knop links van me en de zwarte donkere wand veranderde in een raam. “Druk zoals altijd, iedereen heeft haast. Zelfs zo vroeg vliegen mensen al. Het is te gek voor woorden.”
Ik liep naar de keuken om koffie te zetten. Ik zette de tv onderweg ook maar aan. De groote witte muur rechts van me vervormde zich in een grote televisie. Ik zappte meteen naar het nieuws. Zoals gewoonlijk werd de waarheid verbuigt. Waarom? Nou het zou de werksfeer verpesten. Ze vertellen alleen de goede dingen over de regering; het gaat goed met de economie, er heerst vrede in Liberty. En als ZE geld nodig hebben zeuren ze over het natuur, steun dit, steun dat. Zolang de regering maar 19% krijgt. Bah, het komt me de strot uit.
Mensen weten toch wel dat het pure onzin is dus waarom vertellen ze gewoon niet de waarheid? Als ze dat deden dan kwamen er gelijk rellen en demonstraties. Als iedereen wist wat ze achter hielden... nou dan waren rellen niet het ergste wat ze zouden doen.
Ja het is tijd voor koffie. Dacht ik bij mezelf terwijl ik zappte naar iets bijzonders.
“Ah ja dat is het gif die ik nodig heb.” Zei ik tegen mezelf toen ik de koffie inschonk.

Na mijn kopje koffie ging ik in de pneumatische douche en maakte ik me klaar om naar het werk te gaan. Ik pakte mijn sleutels en deed het licht uit. Ik keek nog één keer of alles uit was en ging toen door de deur. Ik drukte op een knop en de deur schoof horizontaal dicht.
“Goede morgen.” Dat was mijn buurman. Hij woonde tegenover mij in de flat. Hij woonde daar al voordat ik in de wereld stapte.
Hij woonde eerst met iemand samen om de huur te splitsen, maar die vent werd junkie en de buurman heeft hem eruit geschopt ondanks de feit dat hij de huur dan niet meer kon betalen.
Ik geef hem af en toe wat geld om de huur mee te betalen. Hij is zo dol op deze plek dat niemand hem weg krijgt. Ik kon het geld wel missen dus hielp ik hem om hem als vriend te houden. Je weet maar nooit wanneer ik zijn hulp kan gebruiken. “Hoi buurman, mooie dag vandaag he?” antwoorde ik.

Ik kwam bij de donkere en vochtige garage aan. De garage zag eruit alsof de huisbaas de stroom rekening niet betaald had.
Ik drukte op mijn sleutels en zes oranje lampjes gingen knipperen. Ah daar is mijn Starflier.
Ik stapte in en vuurde de motor aan. De Starflier bleef een halve meter boven de grond zweven.
Ik keek naar mijn besturings controles om de muis te vinden. De bestuurings mechanisme leek op een oude computer. Het had een muis en een toetsenbord.
Ik klikte op de rechter muisknop en duwde de muis naar rechts. Langzaam ging mijn Starflier draaien. Ik drukte op de W en ging vooruit.
Richting het landingsplatform zette de motor op full power om naar het kantoor te gaan.

De ontvoering.
Ik stapte uit mijn Starflier en ging rechtstreeks naar de ingang. Groot op de deur stond ‘POLITIE’ en op het gebouw ‘LIBERTY’ Ik draaide de deurknop om en een toetsenbord kwam tevoorschijn. Er stond op een lcd schermpje dat ik mijn naam moest invoeren. Dat was ervoor dat iedereen in het politie gebouw geregistreerd was. En om vervalsing tegen te gaan moest je ook je duim op een plaatje drukken voor je vingerafdruk. Dat was weer om je naam te controleren. Ja ik weet het ze vinden machines uit om andere machines te controleren.
“Goede dag meneer Rick.” “Hallo Stacy.” Dat was de secretaresse. Ze was altijd vrolijk en had altijd zin om te werken.
Ik keek om me heen en zag de groote lobby die eindigde bij een groote trap en twee liften. Links van me was de balie met Stacy erachter. Rechts stond de ~Server~ regels op de muur heel groot geprojecteerd.
Ik liep richting de trap. Ik dacht bij mezelf dat ik de trap ging lopen om mijn conditie op pijl te houden. Toen ik eenmaal voor de trap stond en omhoog keek zei ik zachtjes bij mezelf. “Ach wie hou ik voor de gek ik neem de lift wel.” Ik drukte op de knop en seconden later gingen de deuren open. Nadat ik instapte scheeuwde een vrouw. “Hou de lift tegen!” Ik hield mijn hand voor de sensor zodat de deuren niet dicht gingen.
“Ah bedankt ik dacht even dat ik de trap op moest.” “Geen probleem mevrouw.” Tergelijke tijd dacht ik hoe mooi die vrouw was. Ze had wit-blond haar dat hing tot net onder de oren. Paar mooie groene ogen en een fantasstish lichaam van 1.65m. Ik zou haar zo versieren als haar mascara niet zo lekte. Ze had duidelijk gehuild voordat ze in het gebouw stapte. Ik bemoeide me er maar niet mee, dat kan een hoop problemen voorkomen.
De deur ging open en de vrouw stapte uit. Niet zo gek, want iedereen die hier niet werkt moet zich niet alleen beneden melden maar ook bij de tweede balie die weer op de derde verdieping stond. Eigenlijk heel onlogish maar ja ik heb er niks mee te maken.
De deuren gingen weer open en dit keer was het de verdieping waar ik uit moest. Het is de laatste verdieping dus ik moest er wel uit.
Aan het eind van de smalle gang stond mijn kantoor. Op de deur stond nog ouwdewets op het glas geprojeceerd ‘Detective’ Dat was mijn werk.
Ik ging niet naar de Navy of werd agent. Inplaats daarvan werd ik een detective. Het verdiende slecht en er was nauwelijks werk, maar bijna niemand doet het en ik wilde iets speciaals doen. Dat is aardig gelukt.
Ik kan wel uren vertellen over de avonturen die ik had meegemaakt, alleen dan moet ik liegen, want er gebeurde niks. Dit werk was makkelijk en daar deed ik het voor. Ik heb maar een paar opdrachten gehad, maar voor alles heb ik me 200% ingezet. Ik ben wel trots op wat ik doe. Ik heb heel veel gebroken harten gered. En daarvoor wil ik nog iedere ochtend opstaan.
Voor dit werk was ik... Ik wil er niet over hebben. Laten we maar zeggen dat ik veel heb meegemaakt en vaak over zelfmoord dacht.
Ik stapte in mijn kantoor en deed de deur achter me dicht.
Links stond een oude bank, rechts een laser bord met oude aantekeningen. Voor me stond een bureau met een grote leren stoel. Ik liep erna toe en ging zitten ik pakte uit de linker bureau lade een glas met een fles whiskey, voor het geval ik terug moest denken aan mijn verleden.
Whisky is altijd de beste oplossing geweest voor mijn problemen.

De intercom ging. “Met Rick.” ”Goede morgen Rick, er is nu iemand onderweg naar jouw toe. Ze heeft jouw hulp nodig.” “Is goed, bedankt.” Zo mijn eerste klus van de week. Hopelijk is het niet over een echtscheidingen. Dat komt me de strot uit. Ik heb al zes echtscheidingen achter elkaar gehad. Ze wilden allemaal weten wat hun man of vrouw uitspookte. Meestal loopt dat uit op een echtscheiding.
Er werd op de deurgeklopt en voordat ze binnen kwam wist ik dat dit niet over een echtscheiding ging.
Ze kwam mijn kantoor binnen het was dezelfde vrouw als van de lift. “Hallo alweer.” Zei ik tegen haar. “Hallo.” Zei ze met een bibberende stem. Het was duidelijk dat ze me niet meer herkende. Ik stond op en gaf haar de hand. “Goede dag ik ben Rick. Ga zitten.” Ik wees naar de stoel tegen over mijn bureau.
“Karin” antwoorde ze vlak voordat ze ging zitten.
“Wat kan ik voor u doen mevrouw Karin?” vroeg ik zo netjes mogenlijk.
Ze keek me niet aan toen ze zei; “Ik ben al naar de politie gegaan, maar ik denk dat zij niet alles doen om haar te helpen...” Ik onderbrak haar. “Haar?” “Mijn dochter. Ze is ontvoert, maar ik ben bang dat het niet om losgeld gaat.” “Waarom denkt u dat?” “Ik ben getrouwd met Malek.” Ik wist wie dat was. Ik bedoel wie wist dat niet. Je zou in Rheinland moeten zitten om er niet van gehoord te hebben. Hij was kort geleden benoemd tot ‘Meester Gouveneur. Alle beslissingen hier in Liberty werden door hem genomen.
Daar zijn de kidnapers op uit. Ze willen dat hij de aanval op de Rogues stopt. Het kan niet anders dan dat de ontvoerders Rogues zijn. “U denkt dat ze controle over uw man willen hebben?” “Precies als we betalen houden ze haar gewoon vast totdat mijn man alles voor ze wil doen. En ik hoopte dat u wel wat doet om mijn meisie terug te krijgen.” “Geen zorgen mevrouw ik help u. Ik weet precies waar ik moet zoeken.” “Dank u wel.” Zei Karin bijna huilend.
Ze stond op en knikte naar mij uit dankbaarheid. Ik keek hoe ze weg liep en belde gelijk de balie op. Ik moest weten wat de politie wist zodat ik niet van het begin hoeft te beginnen.
“Hallo Stacy. Ik wil alle info van de politie over de Malek ontvoering.” “Ik zou het doorsturen.” Antwoorde ze. “Oké, bedankt.”

Ik bekeek mijn mail en zag dat Stacy de spullen heeft doorgestuurd. Ik stopte de whisky terug en ging de gestuurde mail bekijken.
Ik werd er niet veel wijzer van. Ik wist alleen hoe ze eruit ziet en hoeveel het losgeld was.

Het was alweer laat. Ik heb de hele dag lopen denken hoe ik bij Keira kon komen. Keira heette het ontvoerde meisje. Ik had een paar foto’s op de computer staan. Ze leek op haar moeder. Ze had ook wit-blond haar en groene ogen. Ze was zestien jaar.
Ik deed mijn kantoor dicht en liep weer naar de lift. De trap was nog steeds geen doen. Onderweg naar buiten dacht ik nog steeds aan de opdracht en hoe ik het kon volbrengen. “Wel thuis Stacy.” “Jij ook he.”
Ik zag mijn Starflier en voordat ik in kon stappen begon mijn maag heel erg te rommelen.
“Ik ga eerst eten halen dan ga ik wel naar huis.” Zei ik tegen mezelf.
Ik stapte in mijn Flier en ging ervandoor. Ik kwam langs McDonalds. Ik dacht daar kan ik ook eten. Ik ging gelijk door de McFly en bestelde een complete menu. Onderweg naar huis zat ik alles in mijn mond te proppen.
Ik parkeerde de Starflier en ging opweg naar mijn kamer. Ik zit op één hoog dus het heeft geen zin om op de lift te wachten dat duurt veel langer dan met de trap gaan. Het waren maar een paar treden dus dat lukt wel. Ik stond voor mijn deur en pakte mijn sleutels en draaide de deur en pakte mijn sleutels en draaide de deur open. De deur ging omhoog en ik liep weer naar de televisie. Het was een standaard routine, altijd eerst de tv en dan koffie. Ook al had ik net een sybershake op.
Ik dacht bij mezelf hoe ik deze zaak kan oplossen. Ik drukte de tv op iets anders, want ik moest me concentreren. Ik zette de tv op een muziek zender genaamd U-TMF. Dat stond voor Universal-The Music Factory.
Ik dacht aan verschillende mogenlijkheden om de kidnappers te pakken. Ik dacht zoals aan een ambush. Dat we het geld gingen droppen en wachten totdat de daders er waren om het geld te innen en dan op hun vuren. Maar er is een kans dat ze het meisje ergens anders had Als de Kidnappers dood waren vinden we Keira nooit. Dus dat plan was waardeloos.
Ik heb de hele avond zitten denken en koffie zitten zuipen om wakker te blijven. En ineens wist ik het. Ik kwam op het plan dat heel veel kans heeft om te werken. Ik aarzelde geen seconden en belde Karin op.
Een bibberende stem nam op. “Met Karin.” Het was duidelijk dat ze flink gehuild had. “Hallo Karin met Rick, kan je morgen rond negen uur bij mijn kantoor komen? Ik weet hoe we de kidnappers te pakken kunnen nemen.” Uit haar stem kon ik horen dat zij weer een teken van hoop had. “Is goed, ik ben er zeker.” Antwoorde Karin.
Ik wou mijn plan niet over de telefoon vertellen, want je weet maar nooit wie de telefoon afluisterde.
Ik maakte me meteen klaar om naar bed te gaan.

Het plan.
Ik stond op voordat de wekker ging. Ik waste me en was op het punt om naar het kantoor te gaan. Ik heb niet eens koffie en de tv aangezet.
Ik rende de trap af alsof ik voldoende conditie had om met de marathon mee te doen. Ik rende naar mijn Starflier. Ik sprong erin en drukte op ‘Z’ om de motor starte. Ik ging als een gek full power door de garage en steeg op. Ik ging hoger vliegen dan was toegestaan. Er waren regels voor het vliegen dat je op 50m en op 100m mocht vliegen. Ik zat op 200m.
Na een paar minuten dacht ik bij mezelf dat haast geen nut heeft. Karin komt toch niet eerder dan negen uur.
Ik ging maar dalen naar 100m om te voorkomen dat ik een boete kreeg. Ik mocht dan wel een detective zijn, maar ik moest me nog steeds aan de regels houden.
Rechts van me had ik een klein klokje hangen. Het was acht uur. Ik had nog drie kwartier om in mijn kantoor te komen. Tijd zat om bij McDonalds iets te halen. Ik ging dit keer niet door de McFly. Ik had tijd zat dus ik ging aan een tafeltje zitten.
Er kwam een robot naar me toe. “Wat wilt u?” vroeg een ingeprogrameerde stem. “Ik wil één spaceburger en een koffie.” De robot ging weg om het te halen. Ik kon dus toch een kop koffie drinken.

Ik kwam bij het kantoor. Ik ging naar binnen en begroette Stacy.
“Rick wacht!” Riep Stacy rennend achter mij aan. Ik draaide om en halverwege de draai knalde Stacy tegen op. Ik kon nog maar genoeg evenwicht houden om Stacy op te vangen.
“Karin belde, ze zei dat ze niet uit haar huis kon komen. Ze klonk bang. Ik denk dat er iemand bij haar inbreekt.” Ik moest snel bij haar huis zien te komen. Als de ontvoerders bij haar huis waren om Karin ook mee te nemen dan heeft Malek geen keus dan te gehoorzamen.
Ik rende zonder wat te zeggen tegen Stacy naar de deur. Onder weg naar het parkeerplaats liep ik zeker twee mensen omver.
Ik had geen tijd te verliezen. Als de ontvoerders bij haar huis waren dan is de kans groot dat ze al binnen zijn.
Ik stapte in mijn Starflier en vloog full power naar de gouverneurs suite.

Daar was het. Recht vooruit was de suite. Ik zweefde voor de deur en schoot mijn Justice MKII richting de deur. De grootte deuren vlogen uit elkaar. Ik sprong uit mijn Flier, trok mijn pistool en ging voor de ingang staan. Door het gevuur van mijn Justice MKII kwam er veel stof vrij het was moeilijk te zien of er iemand in het huis was.
Er kwamen twee silhouetten uit het stof. Ik had mijn pistool al klaar om te schieten. Ik drukte licht de trekker in, richtte nog eens goed op de voorste silhouet. Het silhouet kwam uit het stof en ik wou vuren. Ik zag het gezicht van mijn doelwit.
Het was Karin. Ik was nog net op tijd om mijn vinger van de trekker af te halen.
Malek schreeuwde heel erg hard tegen mij. “Wie ben jij verdomme! Je schiet mijn hele huis naar de kloten.” Ik wou wat zeggen, maar Malek ging gelijk naar Karin schreeuwen. “Is dit die kolere detective van je!” Karin kon niet eens antwoorden, want Malek liep direct naar de achter tuin om vervolgens nog eens een potje in zichzelf te schreeuwen.
“Uh sorry Karin, ik dacht dat de ontvoerders hier aan het inbreken waren. Ik kreeg te horen dat je bang aan de telefoon klonk.” Karin keek verbaasd op alsof ze wou zeggen; dan vind je het goed om mijn huis naar de knoppen te schieten?
Ze zei. “De ontvoerders hadden gebeld en wouden het geld vandaag anders vermoorden ze mijn dochter.” De manier waarop Karin het zei was alsof ze nog niet in de gaten had dat haar voorgevel eruit zag als de derde wereld oorlog. Ik stelde voor om haar en haar man naar het bureau te nemen. Ik zorgde er wel voor dat ze hun telefoon mee namen, voor het geval de ontvoerders bellen voor een tijd en plek.

We waren in mijn kantoor en ik wou het plan aan ze uitleggen toen Malek boos zei. “Wat doen we met mijn huis?” “Ik denk dat uw dochter een hogere prioriteit heeft.” Zei ik. Malek was meteen stil.
“Oké dit is mijn plan. Het is riskant, maar heeft het meeste kans om te slagen.” Ze waren allebei helemaal stil, wachtend op mijn plan. “Als de ontvoerders bellen moet je zeggen dat je het geld hebt en meteen wilt betalen. Ik zal bij het geld een zendertje leggen. Ze zullen het geld meenemen naar hun schuilplaats. Daar hebben ze waarschijnlijk Keira. Ik volg het zendertje en zorg dat ik Keira meekrijg.” Malek en Karin knikte. Ze waren het met me eens. Ik dacht dat ze het niet wilden riskeren, maar blijkbaar wilden ze niets anders dan haar dochter zo snel mogelijk terug.

Trrring… Dat was de telefoon van Karin. Dat moesten de ontvoerders wel zijn. “Neem maar op.” Zei ik tegen Karin. “Ha..allo, Met Karin.” Zei ze bibberend. “Zeg maar dat je het geld hebt.” Zei ik zacht tegen Karin. “Ik heb het geld zeg maar….” Ze stopte met praten. Ze werd waarschijnlijk onderbroken door één van de ontvoerders. “Oké ik zal het daar afleveren.” Ging ze verder. Ze hing op.
“Ze willen het geld bij Pitsburg debrie vak B6. En ik moest alleen komen.” “Is goed, ik ben daar vlakbij, maar ver genoeg zodat ze me niet op hun scanners zien.” Zei ik tegen Karin. Ik mocht Malek niet zo. Ik bedoel een beetje lak en zijn huis is weer heel dus ik praatte maar met Karin.
Ik ging samen met Malek en Karin naar mijn huis. Ze moeten toch ergens slapen en hun huis is een beetje tochtig zonder voorgevel.
Eenmaal bij mijn huis zette ik koffie en deed ik mijn tv aan.

De uitvoering.
Het was bijna tijd om te gaan vertrekken. “Karin ik ga vast als jij over een half uur gaat dan ben ik al in positie en niemand weet dat ik daar ben.”
Ik pakte mijn jas en ging op weg naar de garage. Ik drukte op mijn sleutels en zes lampjes knipperde. Ik stapte op de lichtjes af en ging in mijn Starflier. Langzaam maar zeker ging ik richting het landingsplatform. Ik keek mijn instrumenten, alles goed. Tijd om naar de docking ring te gaan.
Ik was bij de docking ring. Het is een reuze ronde ring, beschermd met alleen een paar turrets. Je zou er niet langs kunnen, want speciaal daar voor zitten er aan iedere kant een paar doom missles. Dat zijn raketten die alleen gemonteerd kunnen worden op mega sterke elementen. Schepen zullen doormidden breken. Deze raketten kun je met blote ogen niet zien en missen bijna nooit. Het beste verdediging ooit. Zo kan niemand meer een planeet binnen zonder toestemming. Dat betekent geen illegale goederen handel.
Na een tijdje vliegen kwam ik aan bij de Trade Lane. Deze verbind Manhatten met Fort Bush.
Alle systemen zijn groen. Radar is clear. Tijd om te docken.
Ik Drukte op mijn toetsenbord de F3 toets, daarmee dock’t mijn schip automatisch.
Een grote halo van licht vormde tussen het titanium van de Trade Lane. Mijn schip werd door de Automatische piloot vanzelf door de halo getrokken. Met een enorme kracht schoot ik in mijn stoel. De Starflier ging met een enorme kracht vooruit.
Nog 5K voordat ik bij Fort Bush ben. 200.000m.
“Dit is Fort Bush aan aanvliegende Freelancer, identificeer jezelf.” Dat was de beveiliging van Fort Bush. Dit is een politie terrein en verboden voor iedereen die geen geldige reden had om hierlangs te komen.
“Dit is Freelancer Bravo Two/Zero ik heb een afspraak op planeet Pitsburg.” Antwoordde ik.
“Is begrepen. U heeft toestemming om door te gaan. Prettige dag nog.”
Ik heb natuurlijk helemaal geen afspraak op planeet Pitsburg. Ik kon de waarheid niet zeggen anders mocht ik er nooit door. Ook al ben ik een detective. Waarschijnlijk mocht ik wel mijn missie gaan doen maar met een politie escorte. Dat zullen de Rogues natuurlijk zien op hun scanners. Een kleine Starflier valt niet op.

Ik zat weer in de Trade Lane. Ik keek naar een punt om de Trade Lane te verlaten. Onder tussen zag ik de mooie lichtgevende tube waar ik door ging. Het is me nooit opgevallen dat reizen door de Trade Lane ontzettend mooi is.
Hier moet ik eruit. Ik pakte de muis en begon mijn toetsenbord op Free Flight te zetten.
Een enorme schok kwam vrij toen ik de Trade Lane verliet. Ik schoot alle kanten op van mijn cockpit.
Eenmaal bij mijn positieve startte ik de Cruise.

Rogues.
Ik ben bij mijn positie, wachtend op de Rogues. Karin was al geweest en had het geld al gedropt. Ik hoef alleen nog maar te wachten op de Rogues.

Na een kleine 30 minuten kwamen de Rogues. Ze zijn met z’n drieën, dus mijn eerdere plan om ze direct aan te vallen had geen nut. Met mijn Flier kan ik geen drie Mule’s aan. Het zou zelfmoord zijn.
Ik bekeek hoe ze het geld meenamen en weggingen.
Ik kijk op mijn radar. Ze waren ongeveer 20K van me vandaan.
Ze zullen nu wel vergenoeg zijn . Ze kunnen me nu nooit meer op de radar zien.
Ik startte mijn Cruise en volgde ze.
Volgens de radar zijn ze gestopt. Ze zitten 15K van me vandaan. Volgens de navagation chart hoort daar helemaal niets te zijn. Zouden ze wachten om te kijken of er iemand achter hun aan zit? Nee het blijven Rogues zo slim waren ze niet. Maar voor de zekerheid had ik mijn wapens gereed gehouden.
Ik ben dichterbij. 200.000m. 150.000m.
Een kleine zelf gemaakte basis staat voor me. Geen beveiliging te bekennen en zo te zien heeft de basis zelfs geen alarm.
Ik begon met mijn aanvang. Langzaam docktte ik met de basis.

Pffsh… Mijn schip zad vast aan de basis en ik kon naar binnen. Ik hield mijn pistool in de aanslag. Ik ben klaar om naar binnen te gaan. Ik weet niet wat me daar te wachten staat. Het kunnen alleen de drie Rogues zijn die ik gevolgd heb, maar het kan ook zijn dat hier een geheime Rogue basis is met meer dan vijftig man.
Ik hoopte op het beste. Ik druk op een groene knop naast de deur. De deur schoof omhoog. Voor me staan een paar kisten hoog genoeg om achter te verschuilen. Ik sloop langzaam naar de kisten. Er zit een kier tussen een paar kisten. Het is groot genoeg om erdoor te kijken. Ik keek erdoor en aan de andere kant stonden de Rogues. Ze zijn met z’n drieën. Ze staan in een grote hal. Ik kon niet zien of Keira daar is.
Één van de Rogues ging aan de kant. En er lag een lichaam op de grond vlakbij de Rogues. Het is Keira.
Ik vreesde voor het ergste. Ik wil op ze af stormen, maar het leek of ik vast genageld zad aan de grond. Ik kon me totaal niet bewegen. Één van de Rogues boog zich voor over. De ander pakte Keira en begon haar te likken in haar nek. De gehurkte Rogue wilde haar broek naar beneden trekken. Ik wist waar ze me bezig waren. Ze wouden Keira verkrachten.
Ik moest ingrijpen. Met een grote sprong ging ik over de kisten. “STOP!!!” Schreeuwde ik. Ik liet ze niet antwoorden en begon direct te schieten. De Rogues schoten terug. Ze misten mij maar de kisten achter mij werden aan stukjes geschoten. Ik schoot ook niet raak. Ik ben te druk met om de lasers te ontwijken dus kon ik maar nauwelijks richten.
Rechts van me staat een steun pilaar. Die is sterk genoeg om de lazers te tegen te houden. Ik maakte een duiksprong naar de Pilaar. De Rogues wisten dat ze me niet meer konden raken. Ik vuurde nog steeds richting de Rogues.
Keira probeerde weg te rennen van de Rogues. Ze rende weg richting de kapot geschoten kisten. Ik wil opnieuw richten naar de Rogues. Ik mikte op zijn hoofd. Dit moet het zijn deze schot zal raak zijn.
“Nee, nee!” Gilde iemand. Ik raakte van mijn richt lijn af en schoot mis. Ik keek instinctief naar degene die schreeuwde. Het is Keira. Een Rogue ziet dat ze wegkroop en richt zijn wapen op haar. Ik kan dit niet laten gebeuren. Ik had Karin beloofd om haar te redden.
Ik rende weg van mijn dekking op weg naar Keira. Ik vuurde mijn wapen om de Rogue af te leiden. Het had heeft effect. Hij vuurde. Een bauw-witte laser ging richting Keira. “Nee!” schreeuwde ik, maar het hielp niks. De laser trof Keira’s hart.
Ik bevond mezelf in het midden van de hal. De Rogues richten nu naar mij.
Dit was het. Dacht ik. Nu ga ik eraan.

BANG! Een hele harde knal achter me bij de ingang. Direct daarachter kam er heel veel rook richting het midden. “Politie halt!” Schreeuwde iemand bij de uitgang. Binnen vijf seconden was de ruimte bevolkt met bewapende politie mensen.
Inmiddels waren de Rogues naar de achterkant gevlucht.
“Politie, op de grond!” “Ik ben een detective. De Rogues vluchten achter hun aan!” schreeuwde ik terug. De politie eenheid keken naar het dode lichaam van Keira en begonnen hun wapens te richten op mij. “Niet schieten ik ben een detective, de daders vluchten. Snel achter hun aan.” De politie luisterden niet en één van hun vuurden naar mij. Ik werd getroffen en voordat ik de grond raakte werd ik bewusteloos.

Opgesloten.
Ik kwam langzaam bij bewustzijn. Uit alle macht probeerde ik wakker te worden. Suf keek ik links en rechts.
Ik zag een paar doffe figuren rondom me. Ik kon ze nog niet goed zien. Ik kon wel zien dat alles wit was en ik wist ook dat ik op een bed lag. “Hij is wakker.” Riep iemand. “Vlug geef hem een spuitje.” Ik zag een donker figuur naar me toe komen.
Au… ik voelde een stevige prik in mijn linker arm. Niet lang daarna werd ik weer bewusteloos.

Ik kwam langzaam bij bewustzijn. Uit alle macht probeerde ik wakker te worden. Suf keek ik links en rechts.
Dit keer zag ik een donkere kamer. Niemand kwam me een spuitje geven dus ik kon langzaam wakker worden.

Ik stond op en keek waar ik was. “Hé maat ben je al wakker?” Ik keek om me heen om te zien wie dat was. “Hé maat hierboven.” Ik keek en zag dat er een stapelbed was waar ik uitstapte. Ik keek omhoog. En daar zat een gespierde man, ongeschoren en ongewassen. “Je was knock-out toen ze je hier brachten dus je zal je wel afvragen waar je ben.” “Uh, ja.” Zei ik nog niet wetend wat er aan de hand was. “Kijk eens om je heen maat.” Ik keek en zag het; tralies, ik zit in de gevangenis. “Hoe, wat, waarom?” Zei ik. “ ‘k weet niet maat. Zoals ik al zij je was bewusteloos toen je hier kwam.” Ineens besefte ik wat er gaande was. Die politie mensen die me schoten dachten dat ik Keira had vermoord. En toen ik in de witte kamer wakker werd zat ik in een ziekenhuis omringt door bewakers. Maar waarom verdachten ze mij? Ik vroeg mijn gevangenisnoot; “Ik was het niet, krijg ik geen rechtzaak?” De man keek me raar aan van wat bazel je nou. “Een rechtzaak? Dat kent Liberty al jaren niet meer. Ik ben hier ook zonder rechtzaak.” “ben je onschuldig?” vroeg ik. “Ha nee, maar toch werd ik terplekke veroordeeld voor levenslang. Je wilt vast weten wat ik gedaan heb, toch? Ik smokkelde Cardime. Meer niet. Ze gaven me daarvoor levenslang.” “Ik dacht dat je dan voor twee jaar voorwaardelijk zat.” “Het maakt Liberty niet uit of ik iemand dood of smokkel, ze zien iedere crimineel hetzelfde. De meeste hier zijn niet meer dan smokkellaars. En jij waarvoor zit jij hier?” “Ik ben vals beschuldigd. Ik word verdacht van een moord die ik probeerde voorkomen.” “Ha dan heb je echt pech haha. Maar serieus waarvoor ben jij hier?” “Echt waar. Ik ben een privédetective.”
Ik legde het hele verhaal uit.

De ontsnappen.
Vier jaren gingen voorbij… Ik zat nog steeds in de gevangenis. Onderhand raakte ik gewend aan het leven in de gevangenis. Ik kon mijn laatste missie niet uit mijn hoofd krijgen. Ik wou die Rogues doden voor wat ze hadden gedaan. Ik weet zeker dat ze nog op vrije voeten zijn. Ik heb hun straf terwijl die schoften vrij zijn.
“Hé Rick. Wil je nog steeds achter die Rogues gaan?” “Tuurlijk Mack. Ik wil bij hun laatste adem zijn.” Mack was mijn gevangenisgenoot. Hij was een Outcast. Hij heeft mij goed geholpen in het gevangenis leven. Hij kwam altijd voor mij op. Hij was mijn enige en beste vriend hier. “Ik heb een manier om hier weg te komen, maar het zou niet makkelijk zijn. Als genoeg mensen willen kan ik mijn Outcast maten roepen om ons hier weg te krijgen. Het is riskant, maar als meer dan twintig man hier in de gevangenis mee willen om Outcast te worden dan gaan mijn maten hier binnen stormen om ze mee te nemen. Als terugbetaling worden ze gerekruteerd als Outcast.” Dat klonk aannemelijk. Ik wil die Rogues zo graag doden, maar ik moet wel Outcast worden. Zal het anders zijn dan zelf ontsnappen en altijd op de vlucht zijn? Nee als ik bij de Outcast ga dan staan hun achter mij. “Is goed Mack ik wil wel bij de Outcast, maar ik wil eerst achter de Rogues.” “Oke maat ik ga mensen zoeken.”
Dit komt wel goed uit als het lukt om mij vrij te krijgen dan heb ik steun van de Outcast, ik kan hun wapens en schepen gebruiken om tegen de Rogues te vechten.

De volgende dag had Mack bijna de helft van de gevangenis achter zich. “Hé Rick, vandaag is het zover. Ik heb mijn maten een signaal gegeven om ons te bevrijden. Om één uur als we naar buiten mogen gaan ze ons bevrijden.” Dat klonk goed. Ik had verwacht dat het minstens een week zou duren.
Het was bijna één uur. Het geluid van een groote bel ging, dat betekende dat het tijd was om naar buiten te gaan.
Ik ging uit mijn cel. Ongeveer vijf stappen vooruit moest ik stil staan, want verder ging niet. Er stond een reling voor. Dat verdeelde de eene rij cellen van de ander.
“Eerste rij compleet!” Scheewde één van de bewakers. Ze deden een telling om te kijken of niemand weg was. “Oké stelletje ratten. Naar rechts, opschieten.” Dat was de commandant van de cipieren. Zoals gewoonlijk moesten we in een rij achter elkaar naar buiten lopen.
Naar een dolhof van gangetjes kwamen we bij het buitenpleintje. “Dit is het moment.” Zei Mack tegen mij. “Ik ga de mannen bijeen brengen.” Ging hij verder. Ik ging alvast naar de rechter kant van het plein, want de Outcast zouden links binnen vallen. Ik keek hoe Mack iedereen die mee wilde om Outcast te worden bijeen riep. Ze verzamelde allemaal bij mij. “Oké maten dit is het moment. Ze kunnen er nu bijna zijn.”
We wachtten al 10 minuten. Over vijf minuten moesten we weer naar binnen. “Hé Mack ze moeten wel opschieten anders vallen ze een leeg plein binnen.” Zei ik tegen Mack. “Geen zorgen mijn maten komen wel.” Antwoorde hij.
Het kwartier was oven en de Outcast waren er nog niet.
Tuuut... een harde bel klonk het was tijd om weer naar de cel te gaan. De Outcast kwamen niet dacht ik.
Op het moment dat we met z’n allen naar binnen wouden Klonk er een hele harde klap. Ik draaide om en zag dat de linker muur van het pleintje helemaal weg was geblazen. “Ik zei het toch!” Schreeuwde Mack. Een groot alarm ging af en tientallen cipieren renden naar het pleintje. Hun wapens hadden ze in de aanslag. Maar er kwamen geen mensen door de kapotte muur heen. De cipieren keeken elkaar aan en op dat moment kwam er een Dagger door de muur heen en vuurde omhoog zodat het dak naar beneden viel. Alle cipieren rende weg om niet geraakt te worden door de brokstukken. Er kwam daarna een Rhino naar binnen. “Kom mannen in de Rhino.” Schreeuwde Mack tegen ons. Ik keek niet om me heen ik sprong direct in de Rhino. “Hé maat we kunnen weg.” Zei Mack tegen de piloot.
De Rhino en Dagger gingen naar buiten om de ruimte in te vliegen.
We waren veilig en gingen opweg naar Solar een geheime basis van de Outcast in Liberty.

Jagen op Rogues.
In Solar werd ik voorgesteld aan Tyson. Hij is de leider op Solar. “Rick dit is Tyson hij is onze leider hier. Hij geeft je alle spullen die je nodig hebt.” Zei Mack. Tyson zij niks hij knikte alleen.
“Oké Rick jij bent dus opzoek naar een paar Rogues. De beste plek om te zoeken is op de Rogue base Buffalo. Ik geef je een kaart mee waarmee je de basis binnen komt. Ik heb een extra Dagger hier in de hanger. Deze is zeer geschikt om te strijden. Je mag hem hebben, maar maak er geen krassen op.” “Oké bedankt Tyson.” Zei ik.
Ik werd naar de Dagger toe geleid en zag vervolgens de hele basis. Het was indrukwekend. De basis heeft alles en is klein genoeg om niet op te vallen.
“Oké Rick kom heelhuids terug. Ik wil mijn Dagger wel terug.” Zei Tyson met een grijns op zijn gezicht. Ik liep naar de Dagger en zei Mack gedag en stapte in. “Succes Rick.” Zei Mack en liep achter Tyson aan. Ik starte de motoren en ging langzaam naar de uitgang.

Oké ik ben in de ruimte. Ik kijk op mijn radar en ik zie alleen groene schepen, dat betekend alleen Outcast. Ik zoek in mijn Nav Chart de lokatie en zette de waypoint naar Buffalo station.
Ik start de Cruise en begon de reis naar de Rogue base. Ik ben ongeveer 40K van de basis net buiten de Badlands. Het was helemaal blauw voor me. Af en toe zag ik een flits, het leek daar wel te onweren.
Ik weet nog wat ze zeiden op politieschool over de Badlands. Er zitten stoffen in die niet je schip molt maar alleen je organen. En dat er een nieuw soort ras daar leeft en iedereen die daar komt word vernietigt.
Maar de Outcast zeggen dat er alleen maar een Rogue Base is. Ik moet mijn nieuwe vrienden wel vertrouwen. Tenslotte wilt Tyson zijn spullen terug.
Ik durfde niet met Cruise erin te gaan dus ging ik met full-trottle vooruit. Ik ben bijna bij de rand. “Hier gaat ie.” Zei ik tegen mezelf.
Ik las geen gevaar van de radar. Geen schepen, geen radioactieve stralen en zelfs mijn organen waren in orde. Ik had wel last van misselijkheid, maar dat komt vast door de spanning.
Ik zag alleen maar grote rotsen. Mijn radar las af dat ze met radioactieve stralen zitten gevuld. Niet schadelijk, maar kleine rotsen konden daardoor vliegen.
Geen groot gevaar. Dacht ik. Ik zette de Cruise aan en ging naar de waypoint.

Ik was bij de waypoint, maar ik zie geen basis. Ik zie alleen maar rotsen.
“Dit is Buffalo station. We zien je op de scanners en willen je toegang code weten.” Zei de operator van Buffalo.
Nu maar eens kijken of mijn vrienden werkelijk neutraal zijn met Rogues.
Ik verstuurde de codes. Ik kreeg een tijdje niks te horen.
“U heeft toegang om te landen. We zullen de deuren open zetten.”
Dat is leuk maar ik weet niet waar de basis is.
Links van mij zag ik een paar rode lampjes knipperen. De lampjes zaten in zo’n rots. En bij de lampjes ging een deur naar beneden. Dat moest het zijn. Ik vloog langzaam naar de opening, klaar om Keira te wreken.

Ik stapte uit mijn Dagger en ging richting een opening waar opstond ‘Kantine.’ Dat is een goede plek om informatie te vinden.
Ik weet dat hier alleen maar Rogues zitten dus aardig zijn ben ik hier niet.
Ik kwam bij de kantine. Het zag eruit als ieder ander kantine.
Het zijn Rogues dus ze zullen wel stoer doen over hun daden. Ze zullen vast hun mond voorbij praten. Dan heeft de barman het vast gehoord. Daar begin ik eerst.
“Hallo meneer, wat wilt u drinken?” Zei de barman net als ieder ander barman. Ik moest klinken als iemand tegen de wet dus zei ik maar… “Sidewinder Fang.” De Barman keek niet verkeert om, dus het was een geslaagde actie.
“Luister eens, maat. Ik ben op zoek naar een paar mensen. Ze hebben een meisje vermoord. Heb je wat gehoord?” Zelfs hier is het afschuwelijk om een meisje in te vermoorden in koele bloeden.
“O ja ik heb wel zoiets gehoord. Afschuwelijk om zoiets te doen. Die schoften hadden een paar jaar geleden erover gepraat. Ik vergeet het nooit meer. Wat zijn jouw zaken met hun?” vroeg de barman. “Ik vermoord ze.” Meer hoefde ik niet te zeggen, want de barman was niet zo’n kil hij vond ook dat die klootzakken dood moesten.
“Kom eens dichterbij.” De barman fluisterde in mijn oor. “Alle drie zitten ze aan de tafel bij het raam. Zie je die gozer met dat lange haar?” “Ja” antwoordde ik. “Dat is er één. Die tafel moet je hebben. Ik moet je wel vragen om de boel een beetje heel te houden.” Hij glimlachte.
“Ik zal het proberen.” En ik lachte terug.
Ik liep langs een paar tafels op. Zo viel ik niet op. Ik was vlakbij hun. Ik wilde naar mijn pistool graaien. Het enige dat ik vond was een riem. Ik had geen pistool gevraagd aan Mack en Tyson.
Één van de Rogues zag dat ik stond te graaien. Hij keek me raar aan. En ineens zag ik dat zijn ogen groter werden. Hij herkende me nog.
Hij sprong op en wou zijn pistool pakken. De andere Rogues keken raar naar hun partner.
Ik moest iets doen. Ik keek snel links en rechts, op zoek naar iets dat ik kon gebruiken. Ik pakte een lege stoel en gooide die naar de Rogues. De stoel raakte de staande Rogue en de poten van de stoel raakte de ander twee in het gezicht. De zittende vielen op de grond. De staande vuurde. Maar de stoel raakte hem eerst dus hij schoot naar het dak. De laser maakte een gat in het dak. Iedereen sprong uit hun stoel en rende zo vlug als ze konden naar hun schepen om weg te vliegen.
Ik rende naar de staande Rogue. Ik balde mijn vuisten en begon hem te rammen. Ik kon één geplaatste slag in zijn gezicht planten. De andere twee Rogues vluchten naar de uitgang. Ik kon niet achter hun aan, want de Rogue met lange haren probeerde mij nu te slaan. Ik kon met mijn arm zijn vuist stopen. Ik sloeg zo hard als ik kon in zijn nieren. Hij dook weg en draaide om me heen en greep me in de keel met zijn arm. Zijn houd greep kon ik niet los krijgen.
Wat moest ik nu doen. Ik kon niets meer.
Ik voelde dat ik langzaam bewusteloos werd. Ik moest vrij komen. Ik schreeuwde om mijn laatste krachten. Ik maakte een vuist in kon hem achteruit in de kloten rammen.
Hij viel direct op de grond. Ik viel ook, omdat ik zonder adem zat. Ik kuchte, hij kreunde.
Ik wou opstaan en toen zag ik zijn pistool op de grond liggen.
Vlug pakte ik het pistool. En plantte een laser schot in zijn borst. Rook kwam uit zijn wond.
Ik begon adem te nemen toen kwam de barman naar mij toe met een natte handdoek. Ik pakte de handdoek en veegde mijn bloed van m’n gezicht. Ik bedankte de barman.
“Die is de pijp uit. Wel jammer van de stoel.” Zij de barman met een brede grijns toen hij naar de kapotte stoel keek die ik gooide. “sh** die andere twee zijn weggekomen.” Zei ik en ik sloeg met mijn hand op de tafel. “Ik denk dat ik weet waar ze naartoe zijn.” Zei de barman. “Ze zullen vast naar de Junkers base zijn gegaan. Je weet wel die achter Manhatten ligt. Dat is de veiligste plek voor hun. Ze waren wel geschokken toen ze jouw zagen. Ik heb nog niemand zo bang zien weg rennen. Ze zullen zeker naar een plek gaan dat beschermt word door onpartijdige mensen. De Junkers moet je dan hebben. Je weet het te vinden he?” “Ja ik ben daar geweest.” Antwoordde ik. Ik liep naar mijn Dagger toe.
“Succes!” Schreeuwde de barman toen ik in wou stappen. Ik startte de motoren en ging weer richting de ruimte met een goed gevoel in mijn maag, dat ik één van de Rogues te grazen had genomen.

Laatste slag.
Na een ontzettend lange reis kwam ik in de buurt bij de base. Ik heb zeker een paar honderd K gevlogen. Ik zag de basis voor me. “Dit is Outcast Bravo Two/Zero Ik wil lan…..” Ik werd onderbroken door gevuur van achteren. Het waren de twee Rogues.
Ik moest snel wat bedenken. Ik mag nu dan een betere schip hebben, maar ze zijn nog steeds met z’n tweeën. Ik dropte een mijn op de hoop dat ze van hun baan gingen. Dat lukte. De eene Rogue vloog naar links de ander naar rechts.
Dit was mijn kans. Ik vloog omhoog, om over de kop te gaan. Ik was nu honderttachtig graden gedraaid. En vloog recht op de Rogues af.
Ik vuurde mijn Justice MKII op ze af. Ik had nu meer lasers op mijn schip dan dat ik op mijn Starflier had.
Ik vuurde op één van de Rogues. Ik had zijn schild kapot geschoten en raakte één keer zijn vleugel. Ik zag stukken vleugel voorbij mijn cockpit vliegen.
Ik ging over naar engine kill. Dat zorgde ervoor dat mijn snelheid geen effect had op mijn draaien. Dus ik kon maximaal benutten van mijn draai cirkel.
Ik gooide mijn afterburner aan. Ik was ongeveer 1200m van de Rogues met kapotte vleugel. Hij was midden in zijn draai. Ik vuurde mijn Justice MKII en zag de Rogue in vlammen opgaan.

Niet te snel juigen. Ik moet nog één Rogue.
Ik zat op 2K afstand van hem. We vlogen allerbij naar elkaar toe. Hij vuurde zijn lasers, ik deed hetzelfde.
We misten allerbij niet, maar het was voor bijde niet genoeg om de schilden kapot te krijgen.
Weer engine kill, maar hij deed het zelfde. Ik zag het en ging niet mijn afterburner gebruiken. Ik ging ook niet naar voren vliegen. Ik liet alles los en vloog achteruit.
De Rogue had dat niet verwacht. Ik vuurde mijn lasers, maar kon niet bij die afstand komen.
Ik kwam dichterbij en wou vuren, maar op dat moment vuurde hij een torpedo af.
Ik zag mijn kans en vuurde een Cruise disrupter. Zijn torpedo ontploftte bij hem. Hij had nu geen schild meer.
Ik was vlak bij hem. Ik vuurde een Javlin missle. Ik wijkte uit om hem in de rug neer te schieten als hij de raket ontweek.
Dat gebeurde niet. De Javlin missle trefte en de Rogues waren uitgeschakeld.

Mijn taak zat erop. Ik had Keira niet gered, maar ik heb de daders te pakken genomen. Helaas kon ik het Karin niet vertellen, omdat iedere politie naar mij op zoek is.
Er is wel één voordeel aan al dit. Ik hoefde niet de voorgevel van Malek te maken.

Ik kwam weer bij de Outcast base. Ik zag Mack naar me toe lopen, hij zei. “En? Is het gelukt?” “Ja ik heb ze te pakken.” “Mooi, zeer mooi. Nou, ben je klaar om Outcast te worden?”
Dat was het dan. Ik was detective nu een crimineel. Alleen maar omdat ik voor de regering werkte.
But i quess thats life.

Einde

Posted: June 6, 2008, 5:57 pm

Een goed verhaal Inf.